انسان مه آلود

بسم الله الرحمن الرحیمبرایِ معجزه ی دلم...اولین روز،اولین شب،که فهمیده ام جوانه ای در دلم روییده است،اغراق نمیکنم هنوز حست نمیکنم...هنوز نمیفهمم جوانه زدن چیزی که جان دارد در وجودت یعنی چه؟اما در دلم غوغایی به پاست،از شور و هیجانی وصف ناشدنی و اضطرابی شیرین...اضطراب اینکه تو را چگونه در دلم حس خواهم کرد؟اولین باری که واقعا باورت خواهم کرد؟امیدِ دلم... قدمت خیر،خوش آمدی،به قلبم،به وجودم،به زندگی ام...۱۴۰۱/۶/۱۴ انسان مه آلود...

بسم الله الرحمن الرحیمبرای معجزه ی دلمدلبند شیرینم سلام،از میان بی خبری ها و حال خرابی ها برایت مینویسم،بی خبری از تویی که هنوز نمیدانم واقعا واقعا اینجا گوشه ی دل من هستی یا نه؟و حالِ خرابی که این روزها مهمان تمام روزها و شب هایم شده است،اولین سختی ها اولین حس ها دارد توی دلم می پیچد و نوید تورا به من می دهد...تو که هنوز نمیدانم دختری یا پسر؟اصلا نمیدانم خودت هم میخواهی که باشی یا نه؟اما با تمام اینها من تورا عجیب میخواهم...تمامِ من،این روزها و در میان این حالت تهوع هایی که تا مرز جنون حالم را خراب میکنند تنها با فکر کردن به یک چیز است که چشم روی همه ی این سختی ها میبندم،در آغوش کشیدنت...دیدنت...لمس کردنت...این ها جان تاب آوردن به من می دهد،قوی ترم می کند و این جهان را برایم معنا میکند...راستش را بخواهی حال این روزهای جهان اصلا خوب نیست...خراب تر از حال من است و غمگین تر از هر غصه ای...راست راستش را هم بخواهی نگرانم،نه نگران خودم،که نگران تو،تویی که در میان این شلوغ بازار دنیا زاده خواهی شد و میترسم روزی از من بپرسی تو که میدیدی حال و روز این دنیارا چرا مرا وارد این بازی شوم و تلخ دنیا کردی؟البته پاسخش را دارم...پاسخش همان معنایی است که با آن تمام زندگی ام را دوام آوردم و خواستم به همه بگویم این زندگی هر چقدر هم سخت،هر چقدر هم تلخ،ارزشش را دارد...حالا میخواهم به تو بگویم،عزیز کوچکم،دنیا با همه ی زشتی هایش زیبایی زیاد دارد،وزیبایی هایش به تو امید زندگی کردن خواهد داد،بهانه ی شیرین و دلبرم،زندگی خود تو هستی،پس خوب باش تا حال جهان خوب شود انسان مه آلود...